Η παρούσα μελέτη εστιάζει στην έννοια της πολιτιστικής κληρονομιάς και στον τρόπο με τον οποίο αυτή παρουσιάζεται στον επιστημονικό διάλογο των ανθρωπολογικών προσεγγίσεων. Στο επίκεντρο τίθενται δύο εκδοχές της πολιτιστικής κληρονομιάς, η υλική και η άυλη, όπως αυτές αποτυπώνονται στις νεότερες πολιτιστικές πρακτικές, ιδίως μετά τη σύμβαση της UNESCO (2003), που εφαρμόζεται σε πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα (από το 2006). Ως εθνογραφικό παράδειγμα αναλύονται η αγροδιατροφική παράδοση και οι ποικίλες πολιτιστικές πρακτικές ανάδειξης και αξιοποίησής της (γιορτές, παζάρια και φεστιβάλ στον αγροτικό και αστικό χώρο, εγγραφή στον εθνικό και διεθνή Κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς κ.ά.), με στόχο να αναδειχθεί η άρρηκτη και διφυής σχέση του υλικού με το άυλο στα διατροφικά πολιτιστικά φαινόμενα.

Λέξεις κλειδιά: Κρήτη, συγγένεια, οικονομία, κοινωνικός μετασχηματισμός, εκπαίδευση, ονοματοθεσία, γονιμότητα (γυναικεία, ανδρική), κτηνοτροφία, γεωργία.